mijn slapen worden grijs
het zijn mijn wilde haren 
de laatste exemplaren 
en een laatste eerbewijs
aan wat er is geweest
en wat er nooit zal komen
aan grote jongensdromen
en kleine nog het meest

ik was nog maar een kind 
en had al idealen
ik vond ze in verhalen
die je niet zelf verzint
het ging maar om één ding
lang leven en gelukkig
en niemand was ooit nukkig 
als het om de liefde ging

het eerste meisje dat 
mij met haar liet vrijen
en hete tranen schreien
omdat zij al dat moois bezat
was nauwelijks veertien jaar
en ik was niet veel ouder
maar zij was mij veel vertrouwder
dan alles bij elkaar

ik gaf haar wat ik had
al was ik onervaren
en nauwelijks te bedaren
heb ik haar liefgehad
en dronken van die wijn
weer aan een vriend verloren
waarna ik heb gezworen
dat het nooit meer zo zou zijn

want zoals het altijd gaat
je kunt het ieder vragen
je wordt het hardst geslagen
door een eerste klein verraad

van een ideaal bevrijd
kon ik mijn tranen drogen
maar jaren zijn vervlogen
vol bitterheid en spijt
waarin ik smachtte naar 
en mijn verlangen stilde
bij meisjes die wel wilden
voor een lied op mijn gitaar

en na een wilde tijd
vol tedere momenten
ben ik met weinig centen
en zonder centje spijt
verbonden in de echt
als laatste van mijn vrienden
die dit geluk verdienden
zo kwam ik toch terecht

en zit hier op mijn schoot
mijn zoontje van vijf jaren
hij ziet nog geen gevaren
hij is nog lang niet groot
maar ik weet dat vroeg of laat
als jaren zijn verstreken
opnieuw een hart zal breken
bij een eerste klein verraad

want zoals het altijd gaat
je kunt het ieder vragen
je wordt het hardst geslagen
door een eerste klein verraad


© ernst jansz