Ik zit 's nachts vaak omhoog te kijken
Als ik me onzeker voel
Mijn ogen op oneindig
Ik zie een heleboel.

Eindeloze rijen sterren
En een grenzeloos gewelf
Ze maken me alleen maar kleiner
Veel kleiner dan mezelf.

Probeer me voor te stellen
Hoe dat dan daar boven gaat
Wil wel iets begrijpen
Van wat er niet en wel bestaat.

Ik denk aan waar het ophoudt
En dat daar dan toch iets moet zijn
Sterrenachten en gedachten
Waarin ik verdwijn.

Zwevend zoek ik door die ruimte
Naar de grenzen van het niets
Een machteloos gevoel bekruipt me
Waar is het einde van het iets
Lichtjaren brengen me niet verder
Van zwarte gaten ben ik bang.

Wat ben ik dan, wie zijn wij dan
En nog voor hoelang??

Vragen, vragen, duizend vragen
Over een onbekend gebied
Astronomische getallen
Beantwoorden die niet.

Wel voel ik me meestal beter
Zo na verloop van tijd
Want wat is er nu nog belangrijk
Bij zoveel, zoveel oneindigheid?