Ze vragen mij om netjes op te geven
Hoe ik de scheiding zie van onze boel
Om meubilering draait het halve leven
De andere helft om meubels van het gevoel

Om die paars stoelen zal ik geen drukte maken
Grootmoedig sta ik ook de kasten af 
 Daarnaast krijg jij nog wat abstracter zaken
Want onze liefde ligt nu toch in ’t graf

Ze zijn voor jou, de kleine zachte woorden
Die ik alleen voor jou verzonnen had
En die jij achteloos zo vaak niet hoorde
Omdat jij het te druk met anderen had

Het is voor jou, het milde tere strelen
Dat zelden huiver wekte in je lijf
Ik wil eraf. Het kan me niet meer schelen
Want onze liefde ligt daar koud en stijf

Ik laat aan jou de volle diepe dromen 
Die nu zo leeg zijn als een lege huls
Die ik zo graag tot leven had zien komen
Mar die jij dood liet gaan om een impuls

Ook laat ik jou iets van het harde zwoegen
Waardoor ik te veel leven heb gemist
Ik zwoeg veel minder en zit vaak in kroegen
Want onze liefde ligt nu in de kist 

Jij krijgt van mijn dertig jaren
Ze zijn nu op, ik heb ze half geleefd
Het is niet veel; een handvol wilde haren
Wellicht dat een tiener er nog iets voor geeft

Je krijgt de namen van mijn hartsvriendinnen
Die ik uit kiesheid lang voor je verzweeg
Wat moet ik met die kiesheid nog beginnen
Want onze liefde is nu uit en leeg

Je krijgt de verzen die ik in het verleden
Zo vaak met jou als antimuze schreef
De waarheid heb ik daarin vaak vermeden
Al dwong mijn pen mij soms voorbij die scheef

Waarom schenk ik jou zo veel tere zaken
Waarom zo veel voor jou en niets voor mij
Omdat ik een nieuwe liefde bij ’t ontwaken
Vraag te beginnen met een schone lei