Waarschijnlijk heb ik niets met je te maken 
Of minder en steeds minder dan het scheen 
Toen je je lichaam vouwde om mij heen 
En wij de veranderde woorden spraken 

Geen vogel schreeuwt ons van de koude daken 
Voor de zoveelste keer: wij zijn alleen 
Wij zagen hoe de ruimte brak, verdween 
De beelden achter onze ogen braken 

En na al het geluk: ik ken je niet; 
Na al die misère: ik ben het niet 
Die, dwaas als een mens, blind vloog in je armen 

Wachten is het genadebrood der armen 
Ik wacht een leven af, een nieuwe huid 
En wens je geluk. Dit geluk is uit