Een kleine witte vlinder, met vleugels van satijn 
Zat op een rozenknopje en wiegde met z’n kopje, hij vond ‘t leven fijn 
Hij wiegde in de zonneschijn en vond ‘t leven fijn 

Toch had die kleine vlinder een hele grote wens 
Hij zei: “Ik voel van binnen dat ik iemand moet beminnen 
Geen dier en ook geen mens 
Ik wil geen dier, ik wil geen mens 
De zon, dat is m’n wens” 

Toen kreeg ‘ie op een morgen de kolder in z’n kop 
Hij riep: “Adieu m’n vrinden 
Hoe jullie het ook vinden 
Ik zoek ‘t hogerop 
Ik luister naar m’n harteklop en zoek het hoger op” 

Het vlindertje verlangen, dat vloog toen naar de zon 
Hij moest de wolken vragen of ze ‘m wilden dragen 
Omdat ‘ie niet meer kon 
En eindelijk, toen de herfst begon 
Bereikte hij de zon 

‘t Vlindertje verlangen, hij beefde van geluk 
Hij zag haar gouden armen en wilde zich verwarmen 
Maar vloog z’n vleugels stuk 

Zo vonden ‘m z’n vrinden, al bijna uitgeblust 
Maar wat ze van ‘m hoorden, waren z’n laatste woorden 
“Ik heb de zon gekust 
Ik ga in vrede, wees gerust, ik heb de zon gekust”