Kastelein, m’n beste vriend, liefde is als een roos zo broos 
Sinds ‘t meisje, dat ik heb bemind, gezwind de vrijheid koos 
Drink ik me nu la-la-lala-lalalala-laveloos 

Men schrijft vaak in gedichten dat liefde vleugels heeft en geeft 
Hier ligt m’n lamme linkerhand, die nu van drinken beeft 
Omdat ze mij verla-la-lalala-lalalalala-laten heeft 

Ik voelde me belazerd, ze nam gerust de eerste bus 
Het glas voelt aan m’n lippen nu precies of ik haar kus 
Ik ben volkomen la-la-la-la-lalalala-lazerus 

Kastelein, je zwijgt nu, maar je ziet m’n tranen wel 
Morgen zal ik triest zijn en komt de kater snel 
Maar dat zien we lala-lala-lalalala-later wel 

Eerst had ze me gestrikt, ik kreeg haar kousen op m’n kop 
Nu deed ze me de das om, dat werd een zware strop 
Want plotseling zei ze lala-lala-lalalala-lazer jij maar op 

De liefde schijnt een spel, veredeld en verfijnd te zijn 
‘t Is geen touwtrekkerij, m’n vriend, maar toch trekt, naar ‘t mij schijnt 
Altijd iemand aan ‘t lala-lalalalalala-laatste eind 

Ik zit me vol te zuipen, m’n oogleden zijn paars en zwaar 
En nu ik aan ‘t lallen sla en lazer naast de bar 
Vraag ik jou, kastelein, m’n vriend, kun jij me nog verstaan 
Lalalala, laat me nu maar 
Lalalala, laat me nou maar gaan 
Laat me nou maar, laat me nou maar 
Laat me nou maar, laat me nou maar