Er groeide een boom in de tuin van het leven 
Met armen die reikte tot ver in de lucht 
En steeds als de takken hun vruchten verloren 
Werden er duizenden mensen geboren 
En eens op een dag kwam ook ik uit zo’n vrucht 
In de tuin van het leven 

Toen groeide ik op in de tuin van de vrede 
Tussen sneeuwwitte bloemen en kelken vol licht 
Verwarmd door de zon en gekust door de regen 
Heb ik daar handen en voeten gekregen 
En lippen en ogen een eigen gezicht 
In de tuin van de vrede 

Ik zocht me een weg door de tuin van de liefde 
Waar paden zo smal zijn maar niet voor een kind 
Ik hield van de mensen, ik hield van de dieren 
Ik wilde de straten met bloemen versieren 
En speelde een spel op de rug van de wind 
In de tuin van de liefde 

De wind nam me mee naar de tuin van geheimen 
Daar zongen de vogels een wonderlijk lied 
Er straalde een zilveren licht door de bomen 
En de wind zei me zachtjes: daar mag je niet komen 
Maar ik dacht: ik ben groot en ik luisterde niet 
In de tuin van geheimen 

Ik kwam door een poort in de tuin van bekoring 
Daar staken de rozen mijn ogen in brand 
Maar toen ik begerig de mooiste wou plukken 
Vielen de purperen blaadjes aan stukken 
En stond ik verdwaasd met de steel in mijn hand 
In de tuin van bekoring 

Nu loop ik alleen door de tuin van de stilte 
Met ogen vol heimwee en armen vol spijt 
De zon is verdwenen, ik wacht op de morgen 
Maar een loodgrijze muur houdt de toekomst verborgen 
De zevende tuin in het land van de tijd 
Ik kan er wel heen, maar mijn angst is te groot 
Want achter die muur wacht de tuin van de dood