Tien loketten, waarvan twee open,
dus in de rij staan en maar hopen
dat ik de vlugste rij heb gekozen.
Het is waarschijnlijk een dwangneurose.
En welke rij ik ook kies, het is de verkeerde!

Ik wil een stoel, een stoel, een stoel om te gaan zitten,
ik heb zulke moeie voeten van het staan.
Ik ben het zat en ik zie het niet meer zitten.
Zonder stoel kan ik het even niet meer aan.

Een receptie, o, wat gezellig!
Ik praat met bobo’s, jij met een Belg,
port en sherry en borrelhapjes.
Ik neem een zoutje, ik voel me slapjes
van al die liflafjes, lariekoek en prietpraat.

Ik wil een stoel, een stoel, een stoel om te gaan zitten,
ik heb zulke moeie voeten van het staan.
Ik ben het zat en ik zie het niet meer zitten.
Zonder stoel kan ik het even niet meer aan.

Ons halve leven bestaat uit wachten
op hoogtijdagen, op zomernachten,
op tram en metro en betere tijden,
een grote liefde of lekkere meiden.
Dat betekent dus eeuwig in de rij staan.

Ik wil een stoel, een stoel, een stoel om te gaan zitten,
ik heb zulke moeie voeten van het staan.
Ik ben het zat en ik zie het niet meer zitten.
Zonder stoel kan ik het even niet meer aan.

Een ligstoel, leunstoel, tuinstoel
of een gewone keukenstoel,
een draagstoel of een klapstoel.
Als ik maar een leuning voel
van het geeft niet wat voor stoel.

Ik wil een stoel, een stoel, een stoel om te gaan zitten,
ik heb zulke moeie voeten van het staan.
Ik ben het zat en ik zie het niet meer zitten.
Zonder stoel kan ik het even niet meer aan.