De zwakbegaafde Leendert had
een oom bij wie hij dikwijls at,
die om hem gaf.
En toen die oom was doodgegaan,
dacht Leen: ‘Er moet een grafsteen staan
op oom zijn graf.’

Met al zijn spaargeld stapte hij
kordaat naar een steenhouwerij,
waar men hem vroeg
naar een naam, naar data voor die steen.
‘Mijn oom, hier ligt mijn oom,’ zei Leen,
‘da’s mooi genoeg.’

En wat er na de dood ook is,
niets meer of licht of duisternis
of een soort droom,
één dode toch rust extra zacht
bij wat zijn neef en vriend bedacht:
‘Hier ligt mijn oom.’