Wanneer ik mijn zoontje naar bed toe ga brengen,
zijn handen moet wassen, zijn kleren uitdoe,
dan kletst hij maar wat om de dag te verlengen,
dan zegt hij al gapend: ´Ik ben nog niet moe´
en trekt hij me mee naar de voordeur toe.

Daar staat hij dan, in zijn pyjama te wijzen,
zijn jas moet hij aan en zijn karretje mee.
Hij nodigt mij uit op zijn verre reizen
en elke avond dan zeg ik weer ´nee´
en deze keer ´ja´ en ga met hem mee.

We nemen de trein in de richting van Leiden,
een doodstille trein van vijf voor half acht.
Hij ziet en benoemt waar we langs komen rijden:
de auto´s, de bruggen, een boot in de gracht.
Hij zit op mijn schoot en zijn stem wordt zacht.

We reizen wel samen, maar hij is gaan pitten,
mijn vriendje, mijn jongen. Hij is nog zo klein.
Daar zie ik opeens mijn vader zitten
met mij op zijn schoot, op weg in een trein.
Dan zou ik weer graag dat kind willen zijn.

Ik voelde me nooit meer zo veilig, geborgen.
De trein dendert verder, mijn jongen wordt zwaar.
Ben ik nu zijn vader die voor hem moet zorgen?
Ik voel aan zijn handjes en strijk door zijn haar.
Straks zit hij hier net zo, nog dertig jaar.