Ik was zomaar aan het lopen,
gewoon door de stad.
Geen winkel was er nog open,
ik was het zat.
Je moet dat niet te ernstig nemen,
het was alleen getob.
Iedereen heeft wel eens problemen
of zo aan zijn kop.

Toen klonk zomaar uit de ramen,
ik weet niet van waar,
belletjes die me weer meenamen,
terug naar daar.
En opeens kwam alles weer boven.
En voor je het weet,
kan je van jezelf niet geloven
dat je het ooit nog vergeet.

Het is dat getingel dat gaat zingen,
van die swingend zilveren dingen,
koperen schaaltjes, metalige staafjes,
hamertje… tik.
Die slanke klanken van verlangen,
die lang en luiig blijven hangen.
Door dat doezelgezoem verdwijnt je droevig gevoel
in één ogenblik.

Het begint in je hoofd te draaien,
het gaat meteen
in de rondte zwaaien en blijft waaien
overal om je heen.
Dat is heimwee achterstevoren,
begrijp je wat ik zeg?
Als dat getingel zich laat horen,
wil ik niet naar huis, maar juist
ver weg.