Een jonge zeeman kwam van boord,
een forse blonde Noor.
Waar hij ook doolde op de zee,
zijn stad was Baltimore.
Daar ergens in de havenbuurt,
was er zo'n klein café.
Daar zong hij bij een harmonica,
de zeemansliedjes mee.

Op de woelige baren
bij storm en bij wind,
denkt hij steeds aan z'n blondje,
dat vrolijke kind.
Zij leeft in zijn harte
En zingt in zijn bloed.
Hij hoort nog haar stemme,
In de eb en de vloed!!!

Toen zei hij op een keer: "M'n schat,
op heel de wereld rond,
is er geen kind zo lief als jij!"
En kuste op haar mond.
Ze zag hem lang en rustig aan,
toen ze haar hart verloor,
toen zei ze zacht: "Ik hou van jou.
mijn forse, blonde Noor!"

Op de woelige baren
bij storm en bij wind,
denkt hij steeds aan z'n blondje,
dat vrolijke kind.
Zij leeft in zijn harte
En zingt in zijn bloed.
Hij hoort nog haar stemme,
In de eb en de vloed!!!

De Noorman koos weer vrolijk zee,
want nu had hij z'n schat.
Toen kwam het noodlot op z'n weg,
dat hij vergeten had.
Zijn schip, dat stootte op 'n klip.
Toen was het gauw gedaan.
't Is in 'n woeste storm das nachts,
met man en muis vergaan!

Op de woelige baren
bij storm en bij wind,
denkt hij steeds aan z'n blondje,
dat vrolijke kind.
Zij leeft in zijn harte
En zingt in zijn bloed.
Hij hoort nog haar stemme,
In de eb en de vloed!!!