Het was een aardig kind, Jeannetje
ze was maar amper 17
en was er hier of daar een pretje
dan was ze daar te zien
Als modiste had z’haar vak gekozen
waarvoor ze een klein salaris kreeg
en haar grote liefde was ne Sus
ergens in Antwerpen in een steeg

Maar die sus kon er geen werk vinden 
en zocht overal zijn troost
en hij liet zich door het geld verblinden
trok naar Korea en naar den Oost
Van dien tijd af werd ze treurig
maar dat hield ze niet lang vol
Kort daarop was ze weer fleurig
Ze ging dansen vol pret en lol

Zo verstreken dan de jaren
Van hare Sus hoorde ze niet meer
Maar nu ging ze aan het paren
met een sjieke deftige meneer
Eens op een avond was zij afgesproken
met de aanstaande man
Want de achtste maand was aangebroken,
als ze niet gingen trouwen, ja wat dan?

Mijn lieve kind, ik moet nu met u breken
Zo is nu eenmaal de zaak gesteld
Ik kan mijn moeder toch niet tegenspreken
En hij bood haar, het arme kind, wat  geld
Vol minachting heeft ze hem afgewezen
Voorgoed was het nu gedaan
Van de liefde was ze nu genezen
En stillekens liet ze hem begaa,

En zij, eens zo vol vertrouwen
En ieder welgezind 
Zat in plaats van nu te trouwen 
Met een hoerekind
Ze zocht naar werk, het mocht niet baten
Wat moeite ze ook deed
Haar schoenen zaten vol met gaten
Het noodlot had haar beet
Zij moest nu voor het noodlot bukken
Lieve God, wat nu gedaan
En zij liet zich haar eer ontrukken
Ze loopt ’s avonds langs de baan

Mannen, ziet gij somtijds vrouwen
Zoekend laat en tot diep in de nacht
‘k geloof het, soms kunt ge ze niet vertrouwen
Maar voor dat ge ze eerst veracht
Wil dan goed voor uw ogen houden
Dat het heel goed kan
Dat de slechtheid dezer vrouwen
Tot oorzaak had … een man