Op m'n ouwe regenjas
Zaten wij daar in 't gras
Over een luisterrijk huwelijk te dromen
Ik sloeg me arrem om d'r heen
Maar ze werd gelijk van steen
Uit pure angst dat d'r vader langs zou komen
De kikkers en hun kroost
Zagen hoe ik heb gebloost
En hoe m'n schat de benen heeft genomen
Ik dacht meteen: "Ik hang me op"
Maar ik had alweer een strop
Want in de hele buurt bevonden zich geen bomen
             
Ik ging als een briesende leeuw te keer
M'n moeder zee: "Je eet niet meer"
Dat deed me deugd
Ik dronk limonade bij de vleet
En pa sloeg me gade, zo dat heet
Hij dacht aan zijn jeugd
Ik haatte de mensen, ik vond ze zo voos
Behalve die ene, teer en broos
Ik had zo'n verdriet
M'n liefde was echt, en hecht m'n trouw
Maar zij was al een echte vrouw
Want zij kwam niet
 
Op m'n ouwe regenjas
Zat ik eenzaam in 't gras
Triest te wachten op de hoofdrol van m'n drome
Maar ze liet me mooi alleen
M'n jonge hart werd zwaar als steen
Bij 't idee dat zij een ander had genome
De kikkers en hun kroost
Hadden ook geen tijd voor troost
Ze waren zellef over de liefde aan 't bome
Verslagen aan de waterkant
Zag ik 't stuk al in de krant
"Een knappe man uit liefde onder de tram gekome"
 
Een menseleve is zo voorbij
En toch, ieder jaar in de maand mei,
Dacht ik aan haar
Zag ik 'n aardige meid op straat
Dan dacht ik: 't Is net of zij daar gaat
Maar 't was nooit waar
't Moest dertig jaar duren, of langer misschien,
Dat ik haar nog 'n keertje zou zien
't Was wel wat laat
Aarzelend nam ik 'r bij de hand
En hebben we aan die waterkant
Samen gepraat
En net als de eerste keer
Nam ik m'n jas en lag 'm neer
Maar wat ik toen zag had ik nooit durven dromen
Ze paste niet meer op m'n jas
't Meest van haar zat in 't gras
Ze was te veel in omvang toegenomen
 
'k Dacht niet meer aan 'n zoen
En verlegen heb ik toen
Over koetjes, over kalvies zitten bomen
Maar bij het afscheid riep als troost
Een dikke kikker tussen z'n kroost
"Wees jij maar blij dat zij toen niet is t'ruggekome."


(c) Tom Manders