Brecht heeft eens een verhaal geschreven over verantwoordelijkheid. Over Lenin.

Toen Lenin gestorven was
toen zei een soldaat van de dodenwacht tegen zijn kameraad:
“Ik wilde het eerst niet geloven
Ik ging naar binnen; hier, waar hij ligt
en schreeuwde in zijn oor: ‘Iljits!
De uitbuiters komen!’
Hij bewoog niet.
Toen wist ik, dat hij dood was”
Want: hoe moet je een man tegenhouden die weg wil gaan?
Je moet hem zeggen, waarvoor hij nodig is
En de soldaat had gedacht
“Als ik zeg dat de uitbuiters komen,
hij kan ziek zijn, maar hij staat op
Misschien komt hij op krukken
Misschien laat hij zich dragen, maar
Hij staat op en komt
om tegen de uitbuiters te vechten”

De soldaat wist namelijk dat Lenin
zijn leven lang tegen uitbuiters gevochten had

En toen zeven jaar eerder, vlak na de revolutie
de soldaat naar huis had willen gaan,
omdat ze bezig waren
alle landgoederen onder het volk te verdelen,
toen had Lenin gezegd: “Nee, je moet blijven
Er zijn nog uitbuiters
En zolang er uitbuiting is
moet daartegen gevochten worden
En zolang jij er bent
Moet jij ertegen vechten”

Zwakken vechten niet
Sterkeren vechten een uur
Nog sterkeren vechten vele jaren
Maar de sterksten vechten een leven lang
De sterksten zijn onontbeerlijk.

Toen Lenin stierf,
toen was het alsof de boom tegen de bladeren zei:
Ik ga.