Verleden week is er een vriend van mij opgenomen.
In de Valeriuskliniek.
Ik had vanmorgen pas tijd om er naartoe te gaan.
‘Waar komt u voor?’ vroeg de juffrouw aan de receptie.
‘Voor meneer Nooteboom’ zei ik.
Ú bent familie?’ vroeg ze.
‘Nee,’ zei ik, ‘een vriend’.
‘Voorlopig is het alleen voor familie; het bezoek, meneer’.
“Maar hij heeft helemaal geen familie’ zei ik.
‘Nou ja, een zuster, in Nigeria’.
Maar u bent niks van meneer Nooteboom?
‘Nou, een vriend, zeg ik toch’
‘O, u woont samen?’
‘Nee, moet dat?’
‘Nou dat zou het een stuk gemakkelijker maken, meneer’.
‘Ja, maar wat moet ik nou?’
‘Ach, meneer, laat u toch opnemen.
Dat is echt het gemakkelijkst’.
Nou; dat heb ik toen maar gedaan