’t Is winter, het waait in Amsterdam West
In de nieuwbouw stuift nu zand door de straten
De stad ligt verlaten als heerst er de pest
In een wind die maar waait en Mokum is kaal
In dode hoeken van de stad, in elk portaal
Zie je papieren en blaren stijgen, dalen en draaien
De wind ligt niet stil, het blijft waaien

Amsterdam is bevroren, is van ijs en van as
Meeuwen wachten beklemd op de dooi
Tussen roestende fietsen en verlaten matras
Mokum is dood, Mokum is niet meer mooi
En iemand op kamers in Oost pleegt zelfmoord
Na bezoek aan een vriend, die niet thuis was in Noord
Een blauwe sirene brengt licht in de steenwoestijn
De wind ligt niet stil, de wind jaagt voorbij

Een passant verschrompelt in zijn winterse vel
Huivert van angst, hij vermoedt nu ook wel
Dat deze wind uit het Noorden nooit meer zal draaien
Dat het altijd uit het Noorden zal waaien