Heel eenzaam zwerft hij over straten en pleinen, de tijd lijkt stil te staan
Verdrietig kijkt hij door de deur van een klein café en laat een traan
Zijn leven bracht hem geen geluk, zijn dromen die gingen steeds stuk
Hij begrijpt niet waarom, waar het is misgegaan

Elke nacht staart hij zwijgend naar de sterren en de maan
Zijn gedachten gaan naar vroeger, toen kon hij de wereld aan
Nu leeft hij als een zwerver, iedereen kijkt op hem neer
Zo wil hij niet meer leven, nee, voor hem hoeft het niet meer

Hij leeft van wat mensen hem geven, soms wat eten, soms wat geld
Hij neemt alles zoals het is, toch is zijn ziel altijd gekwetst
De straat is zijn enige vriend, waar heeft hij dit toch aan verdiend
Toch hoopt hij dat ooit op een dag 't geluk komen zal

Elke nacht staart hij zwijgend naar de sterren en de maan
Zijn gedachten gaan naar vroeger, toen kon hij de wereld aan
Nu leeft hij als een zwerver, iedereen kijkt op hem neer
Zo wil hij niet meer leven, nee, voor hem hoeft het niet meer

Toch blijft hij zijn dromen voor altijd trouw en hoopt op dat grote moment
Dan komt het geluk weer terug, wordt hij weer een vent

Nu leeft hij als een zwerver, iedereen kijkt op hem neer
Zo wil hij niet meer leven, nee, voor hem hoeft het niet meer
Nu leeft hij als een zwerver, iedereen kijkt op hem neer
Zo wil hij niet meer leven, nee, voor hem hoeft het niet meer