We waren met z'n tienen jonger dan twee eeuwen
En we noemden ons de Bende van de Bruine Kroeg
We bleven plakken tot het onderdrukte geeuwen
Want kinderbedtijd kwam voor ons pas 's morgens vroeg
Totdat de eerste brommers naar het bouwvak bromden
Bleven wij discussierend trouw op onze post
Tot ook de laatste vriendenstem van slaap verstomde
En dan was elk probleem ter wereld opgelost

De brouwer had zijn bier speciaal voor ons gebrouwen
En elke vriend van je vriendinnen was jouw vriend
Soms nam er een 'n baan aan omdat hij moest trouwen
Die had z'n tijd bij onze bende uitgediend
Maar dat was bijzaak, al dat amoureus toerisme
Het lijf eist soms z'n tol, maar 't gaat toch om 't verstand
En zo vernietigden wij pratend ieder "isme"
En leefden vrolijk met de koppen in het zand

Wij waren krekels en we hoonden alle mieren
Want een gitaar was goed, een telmasjien verkeerd
Maar toch ons wereldbeeld ging tochten door z'n kieren
Werd onze club door de praktijk gedecimeerd
Opeens ontwaakte tegelijk in alle vrouwen
Een nu-of-nooit-gevoel, een warme nesteldrang
Dan kun je praten over trouwen of nooit trouwen
Maar in de Hof van Eden siste weer de slang

Zo heeft de bende nu zo'n twintig junioren
Die taterend scharrelen rond de tafels van 't terras
Door hun geschreeuw kun je je eigen stem niet horen
Maar wie zegt of dat wat je zei belangrijk was
Want als je kinderen hebt in plaats van argumenten
Verruil je graag principes voor een kinderlach
Je wist het zo verschrikkelijk zeker in de Lente
Gelukkig dat je in de Zomer twijfelen mag

Tekst : Ernst van Altena
Muziek: Ronnie Potsdammer