Ik denk aan jou als aan een boegbeeld, vader 
dat golven breekt als in een zeemanslied, 
ik voelde me bij jou zo veilig, vader 
jij was m'n gids door onbekend gebied. 

Jij ging mij voor, wat er ook mocht gebeuren, 
jij wist de weg, jij nam me bij de hand 
maar toen ging plots mijn boegbeeld scheuren, 
een zwalpend schip op weg naar d'overkant 

En zo sta ik vooraan hier op de steven 
met plotse twijfel aan mijn eigen kracht .
Nu voel ik plots de golfslag van het leven 
veel feller dan ik die ooit had verwacht. 

Toch blijf ik hier, ik laat me nog niet breken 
want jij, mijn zoon, jij moet nog naar de wal 
maar 'k zie de zee, een angst niet uit te spreken, 
mijn zoon, ik weet niet waar ik je brengen zal. 

Mijn schip, m'n zoon, is eenzaam als een reiger 
met vleugelslag verdwalend in zijn vlucht, 
ik kijk wanhopig zoekend naar een steiger, 
'k zie niets dan zee dan golven en dan lucht.

Maar komt de dag dat ik zal kraken op m'n steven, 
m'n zoon, dan hoop ik één ding bovenal, 
dat ik in jou als boegbeeld voort mag leven, 
al vond ik dan geen wal, dat ik toch richting wijzen zal.