Waar zijn ze gebleven, die meesters van toen
Die meesters met krijt aan hun broek
Met een stok en een stem als een barse klaroen   

Wie heeft z’n ogen niet in z’n boek?
Wie heeft daar z’n armen niet over elkaar?
Wie weet het  weer niet? Wie hoorde ik daar?
Besef jij wel,lummel, wat wij hier doen?
O meesters, o meesters van toen 

Die meester van ons, hij heette de knoest 
Hij stond als een boom zo alleen
Op het schoolplein met ons er als spreeuwen omheen
Maar alles zweeg stil als ie vond dat dat moest

De bel is de bel en te laat is te laat
Wie praatte daar nog, jij daar in de maat
Leren je ouders je soms geen fatsoen
 O meesters, o meesters van toen 

De knoest wist alles wat een klas voor altijd weten moest
Waar Willemstad en Java was, dat twee en twee altijd en eeuwig vier zou zijn
Dat hij, de knoest, ons vaderland ontwrocht had aan de zee 
En telkens als de vijand kwam dan vocht dat land
de knoest vocht mee        

Hij wist van alles, alles af en alles wist ie goed
Alleen dat stond niet in z’n boek
Niet hoe je leiden moet
Dat staat nooit in een boek
’t Gaat nooit als twee en twee is vier
Nooit langs een rechte lijn
Nooit volgens Knoest z’n regeltjes
Die zeggen: zo moet het zijn
  
Waar zijn ze gebleven, die meesters van toen
Die meesters met krijt aan hun broek
Met een stok en een stem als mijn meester de knoest
Hij wist wat ie wist, hij wist hoe het moest