Stil, wees stil, ik hoor waterlanders.
Er is hier ergens in het land
een kind dat tranen huilt met tuiten, want

Toen hij sliep in bed vannacht
heeft hij iets vreselijks bedacht.
De gedachte razendsnel:

Is mijn vader mijn echte vader wel?
Is mijn moeder mijn echte moeder wel?
Hij deed die nacht geen oog meer dicht.
En vandaag deed hij niet mee aan geen enkel spel
en nu heeft hij een behuild gezicht.

Stil, wees stil, wat ik vertel,
dat heeft elk kind wel eens.

Is hij mijn echte vader wel?
Ze hebben het vast voor mij verzwegen.
Is zij mijn echte moeder wel?
Ze heeft me vast niet zelf gekregen.

Onthou dat je die angst soms kent,
dat je de enige niet bent.
Het is zo vreselijk naar,
maar, mijn kind, het zíjn je ouders, heus, echt waar.

Het is beter dat je aan je moeder vraagt:
‘Mam, ben ik een vondeling.’
Dan zal ze zeggen: ‘Lieveling…’
Vandaar dat ik nu vrolijk zing:

Hij is mijn echte vader wel.
Ze hebben het niet voor mij verzwegen.
Ze is mijn echte moeder wel.
Ze heeft me gelukkig zelf gekregen.