Tante:
Geef tante dan een handje.

Oom:
Het hindert niet, hoor, als je daar nog te klein voor
bent. Nou, jij lust zeker wel een koekje? Of liever een
chocolaatje? Wat wil je het liefste?

Tante:
Geef tante nou antwoord… Waarom ben je nou weer zo?
Durf je nou opeens niet meer te praten?
En wat denkt je tante daar wel van?
Waar heb jij je tongetje gelaten?

Oom:
O, er zijn er al zoveel – die weten het wel te zeggen.
Er zijn er al zoveel – die hebben praatjes zat.
Je hoeft mij ook niet helemáál alles uit te leggen;
dan zeg je maar heel zacht wat je te vertellen had.

Tante:
Wat is er nou? Waarom praat je binnensmonds?
Zo krijgt niemand iets van jou te horen.
Hou je lippen nou eens niet zo op elkaar.
Heb jij je tongetje verloren?

Oom:
O, er zijn er al zoveel zonder mond vol tanden.
Er zijn er al zoveel van het opschepperige soort.
En ik vind het zo vervelend al die bijdehandjes.
Jij, jij praat tenminste zó dat ik het nauwelijks hoor.

Tante:
Wat is er nou? Anders ben je niet bedeesd.
Gister viel je mij nog in de rede
en je weet dat dat eigenlijk niet mag.
Stel je voor dat alle mensen dat eens deden!

Oom:
Maar al zijn er dan zoveel die jij niet kunt vertrouwen
en al zijn er nog zoveel die je eigenlijk niet vertrouwt,
je kan toch wel zo´n heel klein beetje van me houen
dat jij tenminste mij een woordje toevertrouwt?

Tante:
Wat is er dan? Waarom blijf je nou zo dwars?
Moet hij wat je wil dan zomaar ruiken?
Ja, wat moet je oom daar nou toch mee?
Kan je dan je tongetje niet gebruiken?

Het verlegen jongetje steekt zijn tong naar tante uit!