Onze Jan is zo verlegen,
dat kom je echt zelden tegen,
daar hoor je nou nooit eens wat van.
Zo’n stil kind is onze Jan.

‘Moeder, mag ik nog een ijsje?’
‘Moe, de juf op school die wil…’
Heel de dag blijft hij maar zeuren,
nee, dat mondje staat niet stil.
Maar moet hij eens een versje zeggen
voor een mevrouw of een meneer
of bij de bakker brood gaan halen,
dan hoor je Jan opeens niet meer.

Onze Jan is zo verlegen,
dat kom je echt zelden tegen,
daar hoor je nou nooit eens wat van.
Zo’n stil kind is onze Jan.

‘Moe, ik wil nog niet naar bed toe.’
‘Moe, mijn gymbroek is te kort.’
Heel de dag blijft hij maar zeuren,
tot je er stapelgek van wordt.
Vraag niet: ‘Wie heeft die vaas gebroken
of de bril van ome Piet?’
Dan zegt hij alleen heel zachtjes:
‘Eerlijk moe, dat weet ik niet.’

Onze Jan is zo verlegen,
dat kom je echt zelden tegen,
daar hoor je nou nooit eens wat van.
Zo’n stil kind is onze Jan.