(orig.: Ma femme van Sacha Distel)

Wie deelt er, zoe lânk as de wereld al draait
de lakens en mééstal de klappen oêk uit…?
de manne… de manne…!

Wié springt er het hóógst, en wie loopt er het rapst,
wie heft er het zwaarst, en wie sjot er het knapst…?
de manne… de manne…!

Pakt Beethoven, Rubens, Van Gogh of de Paus,
de Strangers, de Chippendales of Hugo Claus…
’t zèn manne… ja, manne…!

Wie brengt sexueel tot de leste moment,
nog zaad in het bakske ’lak ‘ne joenge vent…?
wij manne… wij manne…!!

Want ‘ne man dîen is stârk… ’n echt meesterwârk
soems zacht, meestal hevig… v’r vrouwkes vrijgevig
in ’t aards paradijs… was ’t al ‘ne sjieken typ…
want Adam gaf daar… toch on Eva zijn rib…!!

Wie lot zijne vent al ’t zwaar wârk mor doeng,
en gèft h’m de geest, wié versmost dan zijn poeng…?
het vrouwke… het vrouwke…!

Hij draagd’ één kostuum van in "dezekes tijd",
zij rokt in drij kassen heur kleergoed nie kwijt…
da vrouwke… da vrouwke…!

Want ’n vraa ligt wel onder, mor z’heed’ iet bizonder
wa vente nie hemme, z’ is slimmer, verdemme,
zij veegd’ heure frak… on zijn macho-gedoeng…
ze kan h’m wel baas… mè heur lijf en heur toeng…!!

Wie brengt heure partner oep ’t driftige pad,
en zee dan: " ‘k hèb koppijn, vanavond nie, schat"…?
het vrouwke… het vrouwke…!

Het stârke geslacht, da’s veel show en gestoef,
mor wié houdt dîen Tarzan dik onder de sloef…?
de vraawe… de vraawe…!

En zoe zulle de vraawe dad’ altijd wel haawe,
ze wille wel vente, mor meest v’r de cente…