Stoffel die heb makkes, makkes in z'n hoofd.
Stoffel is zwaarmoedig omdat 'ie niet meer gelooft,
niet meer in zich zelf en niet meer in ze eige.
En daarvan ken je alle ziektes van de hele dierewereld krijge.

'Ach, ik heb zo'n pijn aan m'n schild.
't Drukt op me als een loodzware last.
Als iemand toch 'es wist wat ik daaraan moest doen.'
                                
En daarom moet 'ie naar het buitenbos,
dan komt 'ie los, dan komt 'ie los.
Dan komt 'ie terug, misschien als beest,
maar met een kerngezond lichaam en een kerngezonde geest.

'Zal 't soms geestelijk zijn wat ik heb, spychisch?'
'Stoffel, ga naar de bron van het zuiverste water en,
hoefje, hoefje, dan, dan zal alles wel rechtkomen, hoor.'
'Echt waar?'
'Echt waar! Dag Stoffel!'