Vroeger was het Praathuis vol vertier
voor ieder dier, voor ieder dier.
Toen vloeide prik en grenadine
rijkelijk, in overvloed.
Toen draafde ik met porties noten,
toen was het GOED.

Maar nou, kijk zelf maar,
het is niks meer.

Eenzaam en verlaten
staat het Praathuis in het woud.
Je hoort geen dier meer vrolijk praten,
de kachel uit, alles is koud.
En strakjes komt de tand des tijds,
die alles doet verslijten,
die alles doet vergaan.
Dan zie je me staan grienen
bij mijn ruïne,
bij mijn ruïne..

Ohoei!

Heus, Bor, geloof me,

later wordt het Praathuis weer voorgoed
gewoon zoals het moet, zoals het moet:
met hapjes, prik en grenadine,
behaaglijk, vol vrolijkheid.
Dan krijg weer, let op mijn woorden,
een fijne tijd.

Ohoei! Ja, dat kun je nou allemaal wel zeggen,
maar ik geloof er helegaar niet in, hoor. 
Want, want kijk maar.

Eenzaam en verlaten
staat het Praathuis in het woud.
Je hoort geen dier meer vrolijk praten,
de kachel uit, alles is koud.
En strakjes komt de tand des tijds,
die alles doet verslijten,
die alles doet vergaan.
Dan zie je me staan grienen
bij mijn ruïne,
bij mijn ruïne..

Ohoei!