We konden over alles praten, alles 
Maar alles ging over de liefde, 
We vergaten alles 
In een brief, een sms-je, in een liedje schreef ik 
Ik zou alles voor je doen en voor je liefde leef ik 
En die liefde kreeg ik, en vaak in overmaten
Je kon de drempels van het leven aan me overlaten
Je zag die meiden haten want ik had m’n superheld 
Je had je vrienden net te vaak over mij verteld 
Nu staren we samen naar de tafel met de mondjes dicht 
Blikken die vanzelf spreken in ons gezicht
Ik heb het overgrote deel van alles aangericht 
Maar ik rijd te lang in deze tunnel en ik zie geen licht
Dus doe je ogen dicht, voor onze laatste set, 
En denk terug aan het kleine huisje met het kleine bed 
Schit… maar morgen is de pijn terug, 
Staan we uren op de halte rijdt de trein terug

Het duurt te lang, 
We staan hier al een tijdje en we moeten door 
Dus voor de laatste keer, het spijt me 
Het duurt te lang
Oh, ooooh 
Het duurt te lang 
We staan stil 
Wat jij wil, wat ik wil 
Het duurt te lang

Twee stille mensen aan de tafel, het is geen gezicht 
Ik kan die route niet belopen met me ogen dicht
Je weet precies wat ik ga zeggen, 
Ik weet het ook van jou 
En op het eind vertel ik vast hoeveel ik van je hou 
En daarna slaan de deuren weer en breekt er weer een glas
Daarna valt er weer een traan en pak ik weer m’n tas 
En daarna hou ik je weer stevig vast 
En leg me kleren weer terug in de kast 
Dus, ik hou je nog een poosje vast want dan vergeet je nog hoe boos je was 
Maar de pijn blijft zitten, dus het helpt niet 
Dus waarschijnlijk is het morgen weer hetzelfde lied
De tekst komt op hetzelfde neer in dezelfde beat 
Een soort van gouden verf op een blok verdriet 
Conflicten zijn normaal maar het moet ons niet verstikken
Me tranen vallen niet 
Dus ik laat het liedje snikken

Het duurt te lang, 
We staan hier al een tijdje en we moeten door 
Dus voor de laatste keer, het spijt me 
Het duurt te lang
Oh, ooooh 
Het duurt te lang 
(We staan stil)
(Wat jij wil, wat ik wil) 
Het duurt te lang