Hij had haar dertig jaar gelee verlaten
En trok geheel alleen de wereld in
Maar toch wou zij haar echtgenoot niet haten
Zij hield van hem nog net zo veel als in ’t begin

Maar ’s avonds zette zij de deur wijd open
Dan heeft zij uren in de duisternis gestaard
Dan zat zij stil met grote vrees en hope
Op hem te wachten bij de open haard

In haar huisje in ’t woud zat zij te smachten
Diep gebogen van verdriet en ouderdom
Boswachter, ik blijf op je wachten
Één maal kom jij toch weerom

Vaak lag zij ’s nachts te praten met haar katten
Zij had er zeven en een herdershond
Want op haar bed kon zij de slaap niet vatten
Omdat zijn trotse beeld haar steeds voor ogen stond

Een enk’le keer heeft zij bezoek gekregen
Soms kwam haar zuster wel eens over uit de stad
 Dan liet zij brieven zien, maar heeft verzwegen
Dat zij die zelf met inkt geschreven had

En open had zij weer haar deur geworpen
Zijn komst werd nog altijd door haar verbeid
Weer viel de nacht in al die kleine dorpen
En op de aarde lag een schitterend wit tapijt

De hemel was bedekt met duizend sterren
Zij heeft weer bevend vele uren doorgebracht
Doch plotseling ziet: daar kwam haar man van verre
En sprak: “Dit wordt mijn allermooiste nacht”

Vele uren zaten zij nog bij het haardvuur
En tevreden zong het vrouwtje voor zich heen:
“Boswachter, jij bent thuisgekomen
Nimmer ben ik meer alleen”