Jestem kobiet¹ wiêc czytam miêdzy wierszami 

Patrz¹c w jej oczy z³e widzê wiêcej ni¿ ty 

Gdy uwierzysz jej-obydwoje przegramy 

Jak o kamieñ deszcz,kochany,moje ³zy 



Wyp³ywasz z objêæ mych oœlepiony s³owami 

S³uchasz ju¿ tylko jej,dalszy z ka¿dym dniem 

Obezw³adnia mnie okrutny zapach przegranej 

Rzucam siê na drzwi 



I naiwnoœci¹ swoj¹ stojê celnie ugodzona 

Wœród morza wstydu a¿ do serca obna¿ona 

Ona-Madonna,ona-swiêta,tego nic nie zmieni 

ObudŸ siê!Czy nie widzisz,¿e: 



Ona ¿ywi siê twoj¹ wiar¹ w ludzki gest 

WeŸmie wszystko co masz i co móg³byœ mieæ 

Celem by³am ja,a narzêdziem tylko-ty 

Przebudzenie zaboli ciebie jak nigdy nic 



Chcê ciê porwaæ st¹d lecz moje skrzyd³a z³amane 

Poœród ruin co dzieñ modlê siê o jej œmieræ 

Gdy na czarnym tle czarne znaki wpisane 

Ty nie widzisz nic lecz ja rozumiem je 



Powoli tonie sens w powodzi mego t³umaczenia 

Gdy spadasz w dól pijany prawd¹ której nie ma 

Ona-Madonna,ona -œwiêta,tego nic nie zmieni 

ObudŸ siê!Czy nie widzisz,¿e: 



Ona ¿ywi siê twoj¹ wiar¹ w ludzki gest 

WeŸmie wszystko co masz i co móg³byœ mieæ 

Celem by³am ja,a narzêdziem tylko-ty 

Przebudzenie zaboli ciebie jak nigdy nic 



Dziœ naiwnoœci¹ swoj¹ jak¿e celnie ugodzona 

Wœród morza wstydu stojê a¿ do serca obna¿ona