Cisza, cisza w domu jej przyczajona 

Na palcach skrada siê jak wróg 

Niechciana, nieproszona 

A jego nie ma 

Dzieci jak anio³y œpi¹ zapomniane 

A samotnoœæ ³¹czy wieczór cisz¹ sw¹ 

I poranek 

To co wie i czego jeszcze nie wie 

Czai sie w milcz¹cego ³ó¿ka 

Ch³odzie sennym 

I usypia w oczekiwaniu beznadziejnym 



Sama! Oczy zamkniête a dusza p³onie 

Wieje wiatr... 

Ty na morzu, nikt nie wie ¿e toniesz 

Jesteœ sama! Gdy rozpada siê œwiat 

Wiara koñczy siê 

Czujesz jak czas usypia Twój gniew 

A Ty walczysz z tym snem 



Niewys³any stygnie list, ona p³acze 

Jej mi³oœæ niepotrzebna ju¿ 

Gdy szaleñstwo w jego oczach 

Znów biec mu ka¿e 

Na oœlep, na œmieræ 

Za bóstwem fa³szywym, zwodniczym mira¿em 



Sama! Oczy zamkniête a dusza p³onie 

Wieje wiatr... 

Ty na morzu, nikt nie wie ¿e toniesz 

Jesteœ sama! Gdy rozpada siê œwiat, 

Wiara koñczy siê 

Czujesz jak czas usypia Twój gniew 

A Ty walczysz... 



Twój gniew, s³owa jak kamienie...