Claudio Baglioni

Claudio Baglioni - Yo, Del Mar songtekst

Je score:
  

 





Qué pudo ser sino invento de aleaciones dentro el hierro derretido


de la luna cae uno de sus cuartos con un frío de mulato, 

un viaje blanco, un sentir de pescadores, agua seca en un gran cielo

abstracto. 


Quizás acaso una estela de cometa en un alba sin arrugas. 

Como nubes lisas, alargadas, recostadas como bruma, 

una bandada con un vértigo de peces, luces negras, algas, noche

oscura... 


Y yo, 

del mar 

llegué y amar 

me ahogó, 

porque excitar 

al mar    

no puedo, no.    


Seguro que tenía nervio de huracanes, resoplar de alma profunda. 

Entre vértebras de sal y olas el rugido de la espuma, 

una cortina que me cubre con su encaje de sirena tibia, mujer rubia. 


Seguro se murió sin aire en los pulmones, garra de cemento duro. 

Mil estrellas lucen desveladas la morada de Neptuno, 

o savia que desvía el paso hacia las dunas que atesoran huellas santas,

puras. 


Y yo, 

del mar 

tengo la sangre    

y el dolor, 

porque calmar    

al mar 

no puedo, no. 


Allí en el fondo hubo amor.


En un Agosto fue con otro sol que ardió, lengua de fuego y uvas el sabor


cuando el día camina en el tejado azul del cielo, 

y pareciera no sentarse más.    


Y frente al mar 

jadeando solo 

estoy, 

porque domar 

al mar 

no puedo, no. 


Como una piedra de carbón,    

a consumarse,    

a cobijarse, 

a desbordarse,    

a inundarse, 

a espumarse, 

a llamarte.    


Que el mar

que era madre

se ocultó.



(Grazie a claudia per questo testo)
Vind dit lied op:
bol.com
amazon.com

Copyrights:

Auteur: ?

Componist: ?

Publisher: ?

Details:

Taal: Spaans

Deel je mening

Dit formulier wordt beschermd door reCAPTCHA en de Google Privacy Policy en Servicevoorwaarden zijn daarbij van toepassing.

0 Reacties gevonden