Zij zit op een sofa in 't grafelijk slot 
Gedurig weg te kwijnen 
Stil slaat zij de Sevres-vazen kapot 
En bijt in de beige gordijnen 
Soms wandelt zij wild door de oprijlaan 
Van 't grafelijk beukenbosje 
Dan jammert zij luidkeels en traan op traan 
Besproeit haar zilveren broche 
 
O, welk een gemier 
Zij mint haar vaders koetsier 
 
Haar vader beziet met heraldische blik 
Haar adellijke taille 
En zegt: "Al wie minder in stand is dan ik 
Is mijns inziens een canaille 
Doe daadlijk je duurste keurslijf aan 
Zit niet zo commun te kniezen 
Je zult naar 't naburige graafschap gaan 
Daar ritselt het van de markiezen" 
 
O, welk een gemier 
Zij mint haar vaders koetsier 
 
Zij perst zich wenend in een korset 
Poetst haar tanden in een nevel 
Dan kruipt zij weemoedig onder haar bed 
En denkt aan zijn rossige knevel 
Dan hoort zij plots in de oprijlaan 
Het Largo van Handel fluiten 
Zij komt onder het ledikant vandaan 
En kijkt reikhalzend naar buiten 
 
O, welk een gemier 
Zij mint haar vaders koetsier 
 
Daar ziet zij haar zwaarbeminde proleet 
Op de bok van de equipage 
Zij springt met een tamelijk rauwe kreet 
Uit het raam van de vierde etage 
Zij valt met een dreunende slag op zijn hoed 
En beiden zijn dood en verpletterd 
De equipage ziet rood van het bloed 
Dat kwistig naar buiten toe spettert 
 
O, welk een gemier 
Zij minde haar vaders koetsier 
 
Haar vader snelt toe in satijnen hansop 
Versierd met het graaflijke wapen 
Hij belt meteen zijn rentmeester op 
En zegt: "Laat die lijken oprapen" 
Een grillige straal van het maanlicht treft 
Zijn door smart gebogen gestalte 
En wat de equipage betreft 
Die wordt chemisch gereinigd bij Palthe 
 
O, welk een gemier 
Zij minde haar vaders koetsier