Enkele jaren geleden is me iets overkomen, 
wat nu nog steeds in m’n geheugen gegrift staat
Het heeft in feite m’n leven in één klap veranderd, 
de dag erop heb ik er in tranen een liedje over geschreven, 
wat ik nooit aan iemand heb laten horen, 
nu, vijf jaar later, heb ik eindelijk de moed verzameld, 
en mag iedereen weten hoe ik me toen heb gevoeld...

Met je koppie omlaag en een traan in je oog, 
lig jij daar zo stil in je mand.
Gisteren speelde jij nog op straat, 
maar nu zit je poot in ’t verband.
Je rende de weg op, dolenthousiast, 
achter je lievelingsbal. 
De naderende auto die ramde je heup, 
ja zo kwam Foxie zo ten val...

Foxie, Foxie, gister nog gezond,
Foxie, Foxie, vandaag zo ziek als een hond.

Ik zie je nog lopen jij zoals altijd in een wilde draf, 
en je kwispelde dan met je prachtige staart, 
maar nu is die eraf. 
En ik weet ook hoe jij van dat rennen genoot, 
maar dat gaat niet meer met een poot, 
maar foxie misschien verzacht dit wat de pijn, 
van mij hoef je nooit meer aan de lijn...

Foxie, Foxie, gister nog gezond,
Foxie, Foxie, wellicht morgen onder de grond.