Vroeger liep hij vlot en vrolijk 
Door de blijde wereld rond 
Met een bloempje in z'n knoopsgat 
En een glimlach om z'n mond; 
Vroeger, toen z'n knevel krulde 
Toen z'n boord een schutting leek 
En het meest verwende meisje 
Stiekum even naar hem keek 
 
Vroeger vond hij al z'n vrinden 
Elke avond in z'n kroeg 
En dan werd het laat en later 
Maar voor hem nooit laat genoeg; 
Vroeger dronk hij wijn als water 
Bij de pittigste sigaar 
Vroeger woelden zachte handen 
Vaak de scheiding uit z'n haar 
 
Vroeger kende hij geen kater 
Na een zondig avontuur 
En nooit brandde hij z'n vingers 
Aan een pot met eeuwig vuur; 
Vroeger kon hij licht en luchtig 
In der dingen schone schijn 
Bloemen voor z'n knoopsgat plukken 
Overal, waar bloemen zijn 
 
Vroeger... ja, wat zegt dat... vroeger 
Nu het wintert om z'n haard 
Nu hij van die tuin vol bloemen 
Toch niets beters heeft bewaard 
Dan een stugge kamercactus 
Die al jaren niet meer bloeit 
En waarmee hij zich als regel 
Dagenlang haast niet bemoeit 
 
Vroeger, ach, spreek niet van vroeger 
Troost hem niet met 'lest is best' 
Nu hem slechts de stijve stekel 
Van een kamer-cactus rest 
En als hij als een ouwe zondaar 
Op z'n bankje bij het vuur 
Zich het fabeltje herinnert 
Van: wat zijn die druiven zuur