Opeens zit zijn broer recht tegenover hem in de coupé. Zijn broer heeft geen station nodig. Met de eeuwige sigaret in zijn mond, kijkt hij over zijn bril heen uit het raam van de trein. Dit bedacht hij niet zelf. Dit wordt door zijn broer bedacht. Boven de stad vliegt een zwerm zwarte vogels in wild bewegende patronen. Precies zoals zijn broer het beschreef op de avond van zijn dood door de telefoon. Alleen waren het bij hem geen vogels geweest. Bij hem waren het de zwarte tegels uit  de zwatwit geblokte vloer die zwermden. Die hij niet meer op zijn plaats kon houden. De wereld van zijn broer begon van alcohol uit elkaar te vallen. En nu zit ie daar rustig tegenover hem te roken. In de maand na zijn overlijden zag hij, als hij in de spiegel keek, vaak zijn broer door zijn eigen spiegelbeeld heen. Een magere versie van zichzelf. Dit soort verschijnen is al veel beter. De luidspreker meld: Station Leiden. Er verschijnen perrons. Langzaam lost zijn broer op in lucht. Ze hebben geen woord gezegd, niet eens: vaarwel. Verzint hij dit? Doet dat er toe? Rijdt er echt een man van in de vijftig naar zijn moeder in Den Haag? Een stille man dan toch, een zeer stille man.