Dus nu zit er een man van in de vijftig in een pak in de trein naar Den Haag op weg naar z’n moeder. Onze hoofdpersoon heeft niet veel op met z’n moeder, maar daarover misschien later. Nu zit hij te dromen in de coupé. Hij droomt eerste klas.

Geluid van de trein
IJzer op ijzer
Niet denken maar zijn 
Het is een soort oefening

Laat gaan, laat gaan
Niet denken, alleen bestaan 
Laat gaan

Mijn handen op elkaar
Naast elkaar. Nee, op elkaar
Laat los, laat gaan

Mijn armen niet bewegen
Niks doen
Laat los, laat gaan

Mijn benen, over elkaar
Naast elkaar. Nee, over elkaar
Laat los, laat gaan

Mijn ogen niet kijken
Alles zien, niet kijken
Laat los, laat gaan

Mijn oren niks horen
Alles horen tegelijk
 Laat los, laat gaan

O, niks denken, niks moeten
Niks willen, niks bewegen
Niks doen, laat gaan

O, niks denken, niks moeten
Niks willen, niks bewegen
Niks doen, laat gaan

Niks denken, niks denken
Alleen bestaan
Laat gaan

Geluid van de trein
IJzer op ijzer
Niet denken maar zijn 

Amsterdam-Den Haag, een vertrouwd traject. Hij reed het honderden malen als student en altijd wegdromend zoals nu. Eigenlijk niet echt aanwezig. Daarom nam hij ook deze trein. Deze reis moet een herhaling uit z’n jeugd worden.
  
O, niks denken, niks moeten
Niks willen, niks bewegen
Niks doen, laat gaan

O, niks denken, niks moeten
Niks willen, niks bewegen
Niks doen, laat gaan
Laat gaan

En het lukt: hij zweeft. Hij is er al bijna niet meer, maar helemaal weggaan z’n gedachten over te laten dat durft hij niet.  Er lopen steeds mensen langs de coupe en dromen gaat niet met mensen erbij. Het is zaak alleen te blijven. Gelukkig heeft hij daar z’n methodes voor. Methode één. Doe alsof je diep verdiept ben in een boek. Zo iemand laten ze meestal met rust.