En nu heeft ie nog precies tien minuten. Precies tien minuten. Wat nu? Wat nu?

Hij loopt in de gang
Hij opent de deur
Hij staat bij de wastafel
Met de lekkende kraan
Met de vierkante spiegel
Met z’n eigen gezicht
Hij ziet z’n eigen gezicht

Hij opent de deur
Voorzichtig naar binnen
Hij is in de slaapkamer
Met het grote houten bed
Hij hoort hoe ze beweegt
Ze draait zich om
En hij weet dat ze slaapt
Hij weet zeker dat ze slaapt

Hij glijdt het bed in 
Hij ligt op z’n rug
Met z’n ogen open
Met z’n ogen wijd open
Met z’n hand opzij voelt hij naar haar
En hij vindt haar warme lijf
Haar zachte, warme lijf 
 En het is goed zo
Het is goed zo
Alles is goed
Het is goed zo
Het is goed zo
Alles is goed

IJzer op ijzer

Liggend in bed op z’n rug in het donker hoort ie het ijzer op ijzer van de trein. Hij hoort het knersen van de remmen. En dan, en de tien seconden galm denkt ie er meteen zelf bij, de luidspreker: waar is het dan?
Even later loopt ie op ’t strand. Het geluid van het strand verschilt niet wezenlijk van het ijzer op ijzer van de trein. De hemel is paars van de eerste sterren. Het zand is nog warm. Haar hand in de zijne ook. Dit is niet goed zo. Dit is niet goed zo. Dit is nog beter.