Wie ein laupend veurke
geit 't door de stad
Want d'r zit ein scheurke
in os Jocus-schat
En oet det kleine scheurde is noow waat ontsnap
Ut allergroetste stadsgeheim wuurt heej door os verklap.

't Is dan waal verbaoje maar we gaon de prins verraoje!
't Wuurt dae dao, wae dao? Dae dao met det morf
Dae noow neet nao heej zich um te dreije dorf
Dae met die hand en die bein
Wuurt adjudant nummer ein
En herres span dao dae
Det wuurt d'n andere
Jao jao 't is dan waal verbaoje maar weej gaon de prins verraoje
't wuurt dae! Wae? Dae! Dae? Dae Dao! Aoh.
Ik weit allein nog neet percies in welk jaor.

'k Zoog 'm gister sjouwe
richting fotograaf
'k Kos mich nog verdouwe
Hae kwaam op mich aaf
'k Merkde det-e gaar niks in de gater had
inens reep ik: DICH WUURS DE PRINS!
hae schrok, toen wis ik zat.

'k Lig al daag te tuure
Plat op mienen boek
Beej zien euverbuure
Achter eine stroek
's Morges geit-e werke, hae sluup haos gans de nach
En det d'r niks verdachs gebeurt, juus det vind ik verdach