Ze is pas zes, haar vlechtjes dansen in de wind,
Glanzende oogjes kijken blij in het rond.
Dat stralend gezicht, typisch een onbezorgd kind
Vriendelijke rimpels rond haar lachende mond.

Ze is pas twaalf, haar lieve ogen zijn glazig en dof,
Verborgen achter een wat breekbare lach.
Het onrecht van toen, dat haar jaren geleden trof,
Voor haar de harde realiteit tot aan deze dag.	

Voetstappen op de gang, maken haar zo klein en bang.
Het bed een stil gevecht, geen gedachte, dit is echt.
En ze laat zich vliegen, als was ze er zelf niet meer bij,
Een stem in de verte, lieve schat je maakt me zo blij.

Ze is al dertig, en heeft haar dochtertje op schoot,
Mam wie is die meneer die op deze foto staat?
Lieve meid dat is je opa die is al heel lang dood,
Gevoelens komen boven tussen schuld, liefde en Haat.

Voetstappen op de gang, maken haar zo klein en bang.
Het bed een stil gevecht, geen gedachte, dit is echt.
En ze laat zich vliegen, als was ze er zelf niet meer bij,
Een stem in de verte, lieve schat je maakt me zo blij.

Voetstappen op de gang, maken haar zo klein en bang,
Het bed een stil gevecht, geen gedachte, dit is echt.
Gebroken en alleen, kijkt ze verslagen om zich heen,
Geknakt als breekbaar riet, 
verstopt ze al een leven lang haar verdriet.


Tekst: B.Hoogendoorn
Muziek: B.Hoogendoorn
p&c 2003 Bob Hoogendoorn producties