Pomme d'amour is het eerste album in lange tijd dat Bert Deconinck uitbrengt. Zijn wilde dagen van weleer zijn voorbij en dat laat dit album duidelijk horen. Weg met de scherpe gitaren en de ondeugende teksten die we van het "enfant terrible" gewoon waren. In de plaats daarvan kabbelt dit album rustig in een licht fado/jazzy gedrenkte sfeer. De man verblijft sinds jaar en dag in Portugal waar hij naar eigen zeggen zijn innerlijke rust heeft teruggevonden. De jaren van Wein, Weib und Gesang zijn weggeëbd en hebben plaats gemaakt voor een zekere volwassenheid. Toch kan Bert het niet laten om nog steeds een zekere zin van maatschappij-kritisisme te laten uitschijnen in enkele nummers van dit album.

De albumopener 'pluis' zweeft op een heerlijke jazzy melodie en gaat over toevallige ontmoetingen en de gevolgen daarvan.
In het volgende nummer 'het parfum van de sjieke sleur' rekent Bert Deconinck af met het hedendaagse snobisme en grootheidswaanzin van de hedendaagse mens en hier hoor je al direkt naar wat de mens de laatste decennia heeft geluisterd. De invloed van Portugal op zijn leven vertaalt zich in een sterk naar fado ruikend arrangement.
'Kinderen van de regen' is een licht verteerbare pop-getinte song die vooral de onverschilligheid en oppervlakkigheid van de doorsnee-Vlaming onderstreept.
De naughty boy in Bert komt even terug naar boven in het volgende nummer 'doe maar alsof'. Een song die niets aan de verbeelding overlaat en waarbij de fantasie van de luisteraar de vrije loop gelaten wordt.
In 'de dood mijn vriendin' wordt de aanvaarding van de dood iets makkelijker gemaakt door de luchtigheid van de tekst zoals alleen Bert Deconinck ze kan schrijven.
Via een fragment uit een gedicht van de Portugese poëet Fernando Pessoa komen we bij 'Lisboa', een liefdeslied opgedragen aan Lissabon.
Een cello luidt 'arm angstig meisje' in, een zwaarmoedig lied over een meisje dat worstelt met zelfmoordgedachten na een opgelopen trauma.
'loop naar de maan' is een heerlijk niemendalletje dat doet denken aan '50 ways to leave your lover' van Paul Simon, maar dan eerder in de zin van: '50 ways to tell your lover to leave'.
Een van de enige nummers dat drijft op een drumbeat is 'Golgota'. Hier kruipt Bert Deconinck even in de huid van Jezus op Zijn laatste tocht naar Zijn dood aan het kruis.
Het titelnummer 'pomme d'amour' is een heerlijk liefdeslied.
We worden allemaal soms wel eens eensklaps verliefd op iemand die we toevallig ontmoeten maar omdat het bij een eenmalige ontmoeting blijft, komt er vaak ook verder niks van. 'doordeweekse dag' beschrijft zo'n ontmoeting en je ziet zo terug weer die schone brunette voor je aan het tramstation die je hoofd deed omdraaien en even deed wegdromen.
Als een man die 'geleefd' heeft zijn testament zou schrijven, dan was het 'so long, goodbye'.
Deconinck bezingt met een haast satanisch genoegen dit afscheidslied.
'de grens' lijkt wel een knipoog naar het verleden van drugs waar Bert Deconinck ook ooit heeft van geproefd en waar hij nu de idiotie van hekelt. Grappig.
Bij de uitsmijter 'onder zeil' kun je rustig wegdromen terwijl je in bed geniet van de laatste momenten van de dag.

'Pomme d'amour' is vooral een luisteralbum waarbij een goed glas wijn, een kaars en een haardvuur bijna een must is. De nummers zijn nooit te lang dat ze gaan vervelen. Het is duidelijk dat Bert Deconinck het tekstschrijven tijdens zijn vrijwillige ballingschap in Portugal niet is verleerd. Jammer dat het zo lang moest duren voor hij nog iets liet horen van zijn meesterlijke kunnen. Graag meer van dit!