’t Mooiste beeld
dat ik van m’n vader heb
is op die stoel
in de zon
voor de deur.
’t Mooiste beeld
dat ik van m’n vader heb
is op die stoel
voor de deur
in de zon.
Achterover leunend
tegen die witte muur.
Die witte muur
die nog warm was van de zomer.
Zo zat ie daar
’n man van 58 jaar
de laatste maanden van zijn leven.
Zo zat ie daar te wachten
op de duiven
en hij keek maar naar de hemel,
naar de wolken en de lucht.
En als die duiven dan kwamen
riep hij hun namen: duifke, duifke
met die zachte stem
die ik nog altijd van hem hoor.
Hij was veel te jong toen ik hem verloor
’t was op ’n zondagmiddag in de zomer
en de zon scheen op die witte muur
hij glimlachte, sloot z’n ogen
toen is ie met de duiven weggevlogen.