Hij was een zwerver op een paard,
en pikte wat 'ie kon.
Hij zat soms maanden in een cel,
en Duncan zag dan nooit de zon.
Hij zocht naar goud en naar geluk,
en zwierf soms nachten lang.
Hij dronk teveel, maar schoot steeds raak.
Duncan, en iedereen was bang.

Maar op een dag in een Mexicaans dorpje,
stond Dolores met haar ravenzwart haar.
Ze keek in zijn ogen, en hij was verloren,
hij stopte, en woont nu bij haar.

Hij werkt nu op het stoffig land,
de zon krijgt hem niet klein.
Soms denkt hij: waarom blijf ik hier,
waarom stap ik niet op de trein?
Maar als hij 's avonds bij haar is,
kijkt zij hem stralend aan.
Dan weet hij dat hij altijd blijft.
Duncan, zal nooit verder gaan.

Want op een dag in een Mexicaans dorpje,
stond Dolores met haar ravenzwart haar.
Ze keek in zijn ogen, en hij was verloren,
hij stopte, en woont nu bij haar.

Want op een dag in een Mexicaans dorpje,
stond Dolores met haar ravenzwart haar.
Ze keek in zijn ogen, en hij was verloren,
hij stopte, en woont nu bij haar.