vuilwit zwijgen huizen
van vergeten tijd
sporen van oorlog
geweld
verbeten strijd
een man een koetsje
met open portier
zijn glimlach is wervend
maar zonder plezier
straten zijn smal
en muren zijn blind
een aanplakbiljet
halfverwaaid in de wind
en onder het vierbaans
verkeersviadukt
staat een vrouw in een moestuin
die aardbeien plukt
bomen in bloesem
't is vroeg in 't seizoen
kwetterende spreeuwen
in een slordig plantsoen
een miniatuur-kasteeltje
trotseert het gevaar
en koorddansershuisjes
zoeken steun bij elkaar
een nevel onttrekt de
vulkaan aan 't gezicht
en weidsheid van wolken
het gotische licht
wingerd rankt dapper
omhoog langs de muur
citroenen nog groen en
de druiven nog zuur
een truck zeult de berg op
met een motor die gromt
ik zie hoe hij voortkruipt
de weg die zich kromt
en als ik me omdraai
de zee als kontrast
de grens lucht en water
is naadloos gelast
een uur wordt een etmaal
een etmaal verjaart
als een treurwilg intens
naar zijn spiegelbeeld staart
een eenzame meeuw volgt
de lijn van de kust
een cyclus van eeuwen
komt schijnbaar tot rust
maar torenhoog babelt
en stapelt zich voort
de wolkenformatie
geen bergkam die stoort
en duizelingwekkend
de val niet vertraagd
stort steil zich een klif
in de branding omlaag
maar hij ziet niets hij slaapt nog
de taxichauffeur
hij gaapt denkt aan koffie
heeft een ochtendhumeur
triomfbogen zie ik
overal om me heen
van wolken voor goden
voor mensen van steen
een schaduw wordt dieper
de wind wint aan kracht
de dag schuift voorbij en
maakt plaats voor de nacht
buona sera buona sera
gemompelde groet
elke buurman die langskomt licht
plechtig zijn hoed
en bloesem geurt sterker
het straatlicht gaat aan
kontouren van heuvels
in 't licht van de maan