Tak mína hönd, lítum um öxl leysum bönd.
Frá myrkri martröð sem draugar vagg´a og velta, lengra, lægra, oft vilja daginn svelta.

Stór, agnarögn, oft er dýrð í dauðaþögn.
Í miðjum draumi sem heitum höndum vefur, lengra, hærra á loft nýjann dag upphefur.

Finnum hvernig hugur fer, frammúr sjálfum sér.
Og allt sem verður, sem var og sem er, núna.

Knúið á dyr, og uppá gátt sem aldrei fyrr.
Úr veruleika sem vissa ver og klæðir, svengra, nær jafnoft dýrðardaginn fæðir