Z’n levenlang had hij op wacht gestaan
En steeds op tijd de bomen dicht gedaan
En ’s nachts stond hij daar plichtsgetrouw alleen
De treinen raasden veilig langs hem heen
Hij woonde in een huisje aan het spoor
Geen dag dat hij z’n waakzaamheid verloor
Hij was daar als een waken voor de stad
Een taak waarvoor hij alles over had

Op en neer, en op en neer
De overwegwachter, hij is niet meer
Open, dicht, en open, dicht
Zo deed hij daar jaren z’n plicht

Toen kwam een korte brief waarin hij las
Dat hij voortaan niet langer nodig was
Hij werd vervangen door een automaat
En zo stond hij toen plotseling op straat
Hij was te oud om nog wat nieuws te doen
En kreeg daarom vervroegd z’n klein pensioen
Hij kwijnde langzaam weg in stil verdriet
Want ach z’n werk vergeten kon hij niet

Op en neer, en op en neer
De overwegwachter, hij is niet meer
Open, dicht, en open, dicht
Zo deed hij daar jaren z’n plicht

Maar elke dag stond hij toch weer aan ‘t spoor
Geen trein die hij nog uit het oog verloor
Maar eens stond hij daar niet meer aan de baan
Die dag was hij toen zelf op reis gegaan
Hij was vertrokken voor z’n laatste reis
De laatste trein naar ’t hemelsparadijs
Waar steeds de spoorwegbomen open gaan
Voor hem die trouw z’n plichten heeft gedaan


Op en neer, en op en neer
De overwegwachter, hij is niet meer
Open, dicht, en open, dicht
Zo deed hij daar jaren z’n plicht

Op en neer, en op en neer
De overwegwachter, hij is niet meer
Open, dicht, en open, dicht
Zo deed hij daar jaren z’n plicht