Ik zag een man, het klinkt bizar
Van negentienhonderdvijftig jaar
Hij liep gebogen door de straat
Waar dat herdenkingsteken staat
Z’n huid leek lichtjes transparant,
Maar z’n ogen keken bijdehand
Verhief z’n blik en las de namen
Van al die mensen die omkwamen
Ik zag hem zitten op een bank
Terwijl hij schreeuwde: stank voor dank!

Z’n leeftijd zou je haast vergeten
Als hij die zelf al had geweten
Ik vroeg z’n naam, hij zei: Benito
Z’n tong haarscherp als een stiletto
Hij zei dat ik geen zaken had
Waarom hij hier zo eenzaam zat
Dat was z’n recht en mijn frustratie
Heel groot daardoor de consternatie
Want in de taal die hij hanteerde
Leek het of hij alles bezweerde

Een gevoel van onrust in m’n leden
Toen hij verhaalde, z’n verleden
Hij vond hem onrecht aangedaan
Na alles wat hij had gedaan
Ooit was de wereld z’n Rijk
Dat ging ten onder aan het slijk
Het slijk der aarde en het bloed
Het slijk der wellust en hoogmoed
En al die mensen die ter dood
Had hij persoonlijk uitgeloot

Het onrecht lag hem in het feit
Dat men niet uitte, dankbaarheid
Hij had de wereld toch geheid
Van al wie anders was, bevrijd

Ik zag een mens, da’s heel bizar
Van negentienhonderdvijftig jaar
En hij vervloekte hier een plaat
Omdat z’n naam hier nergens staat
Vond zich een held, waande zich keizer
Diep menselijk, maar niets wijzer
Ik zag hem schuifelen door de mist
En wou dat ik mij had vergist
Despoten zijn van alle tijden 
En zijn helaas nooit te vermijden