Bij nacht en ontij stond hij te liften
Met in z'n broekzak twee gitzwarte stiften
Daar schreef hij z'n bordje mee vol
Want hij wou reizen naar Tirol

Bij nacht en ontij reed zij per auto
Met in d'r handpalm die stokoude foto
Die kreeg zij van d'r lieve pa
Dat ene erfstuk van d'r ma

Bij nacht en ontij en striemende regen
Scheurden wagens op ijsgladde wegen 
Haar auto reed zijn richting uit
Hij hield zijn bordje vóór zich uit

Bij nacht en ontij te snel aan 't rijden
Dus door het remmen begon zij te glijden
Zij tolde eensklaps overkop
D'r oude foto er bovenop

Bij nacht en ontij ging hij naar d'r kijken 
Maar voor z'n ogen zag hij haar bezwijken
Zij keek hem roerloos, maar teder aan
Hij kon niets doen meer, het was gedaan

Bij nacht en ontij heeft hij haar geborgen
Want zo'n mooi meisje verdiende die zorgen
Hij nam zijn viltstift en slikte die in
Kon niet meer ademen, hij bleef er in

Bij nacht en ontij was dit een verhaal
Heel triest en somber en zonder moraal
Van hoe het noodlot tezamen brengt
Het jonge leven in leed gedrenkt

Van hoe het noodlot tesamen brengt
Het jonge leven in leed gedrenkt