Er wordt een nieuwe dag geboren
De alchemist haalt de dauw van het veld
De hemel is nog mistig en grauw

Maar ik zie al plekjes blauw 
door de grijze januarimorgen
Ik ben smoorverliefd op alles wat leeft
En daarom zijn er weinig zorgen
En de vogels worden wakker, 
de dappere overwinteraars
En ik wil ze gaan begroeten, 
ik sta al met een been in de laars

Wondermooie planeet, 
ik heb je mensengod niet nodig
Met een blik om me heen is ie kompleet overbodig
Zo'n vulgaire verpersoonlijking 
van al het aardse schoon
Zie ik niet zitten, 
daarvoor is het leven te buitengewoon

In de bossen, op de velden 
begroeten de dieren de nieuwe dag
Ook de Bestenaar met zijn hagelkanon 
gaat op pad met een grimmige lach
Zou hij nog 'n vos kunnen vermoorden 
dan komt ie misschien weer in de krant
En waar blijft de journalist die schrijft: 
Gooi dit gajes aan de kant

En daar waar men zich beroept op jou, 
zijn de pantoffelhelden te vinden
Die met jouw naam op de lippen 
dierenlijkjes tonen aan  hun vrinden
En de kerken vullen zich 
's zondags met geprevel en gelal
Van de misselijke bewonderaars 
die kicken op zo'n triest geval

De stilte wordt gezocht, 
als je haar vindt ben je bang
Want de stem van je binnenste, 
die zwijgt al zo lang
De radio, die praat voor je 
en de televisie kijkt
En jij wacht op je hiernamaals, 
terwijl je over de prijzen zijkt