Er stond een bank onder de linde naast het erf van Meter Net.
Er is niemand die nog weet wie ze daar ooit heeft gezet.
Ik zat er uren bij mijn peter en mijn meter op de schoot.
Zij vertelden over ‘t leven en soms ook over de dood.
Op dat bankje onder ‘t lover, met de voeten in het zand
kreeg ik verhalen ingelepeld, wijsheid uit de eerste hand.
Zo was ik spoedig op de hoogte van wat je wel en niet mag doen.
‘k Leerde zoveel over ‘t leven op het bankje tussen ‘t groen. 

Toen mijn beide grootjes stierven zou het even wennen zijn.
Gelukkig was er nog het bankje en mijn lieve nicht , Katrijn.
Ook van haar stak ik veel op want zij was bijna veertien
zij heeft mij, op speelse wijze , vele dingen laten zien.
Over eitjes, over bijtjes, over stuifmeel en dies meer
over bokken, over geitjes wist ze alles, ongeveer
en het was haar niets te veel om het ook eens voor te doen,
‘k Leerde zoveel over ‘t leven op het bankje tussen ‘t groen. 

Ondanks mijn kennis en ervaring groeide mijn leerzucht nog altijd
en ik vond steeds tot mijn vreugde menig deskundige bereid.
In die tijd liet ik het bankje dus geen avond onbezet
en ik heb bij elke sessie heel aandachtig opgelet!
Zowel Liesbet als Marianne, Trees, Sofieke of Margriet
Isabel, Sara of Hilde, wees gerust, ‘k vergeet ze niet!
Want binnen de ruime grenzen van het heersende fatsoen
leerden zij mij ‘t volle leven op het bankje tussen ‘t groen. 

‘t moest er ooit toch eens van komen, ‘k heb nu zelf mijn eigen kroost
en al baart het mij soms zorgen, ‘k heb toch altijd nog een troost:
elkeen van mijn zeven spruiten zal volleerd door ‘t leven gaan
want wij hebben toch daarbuiten altijd nog dat bankje staan.
En zolang er bomen groeien en zolang er hoekjes zijn
kan de wijsheid open bloeien als een kleurrijke jasmijn.
Waarom zou ik mij verweren, ‘k laat ze graag hun goesting doen
wat er te leren valt te leren op zo’n bankje tussen ‘t groen.